Vorige week zaterdag was het dan eindelijk zover. Een dag waar ik me lang op verheugd en grote verwachtingen aan vast had geknoopt. Ik mocht aanwezig zijn en fotos maken bij de stichting doven twente, in dit geval bij de vereniging O.O.v.D (oostelijke ontspanning voor doven). Om half negen begon in Hengelo het geplannde evenement en ik was erg zenuwachtig. Er waren rond de twintig doven en toen ik binnen kwam moest ik me meteen voorstellen, wat vertolkt werd door een studente tolken. Door de voorzitster van de stichtig, welke niet doof is, kreeg ik een kleine introductie en dingen uitgelegd op die ik moest letten.Zo zou ik proberen heel duidelijk te praten, daarmee de mensen lip konden lezen en heb ik een paar basics gebarentaal geleerd. Helaas lukte het duidelijk spreken niet zo goed, was ook erg verkouden en niet lekker- en dan begin altijd meteen te mompelen en onduidelijk te spreken. De avond was een fotocompetitie geplannt, ik heb samen met de voorzitster de jury gedaan en uiteindelijk de prijzen uitgereikt. Achteraf werd er memory gespeelt. Het was een ongelofelijke avond. Ik voelde me zelf als een buitenlander, om dat ik de enige onder hun was, die zich niet verstaanbaar kon maken. BIjna alle pogingen alleen iets over te brengen aan mensen mislukten, dat was best teleur stellend. Maar ik ben erg hartelijk op genomen in hun midden en heb erg goede fotos kunnen maken, die ik, zoals hun beloofd niet op internet openbaar ga maken. Mijn excuses hiervoor,jullie krijgen ze niet op mijn blog te zien.
Erg gelukkig was en ben ik over het feit, dat ik bij een familie, waar de ouders doof en kinderen horend zijn, nog een keer langs mag komen en fotos mag schieten.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen